Ze gingen voor de zilveren schaal en kregen goud: de ‘Smikkel Store’ van Praktijkschool Helmond is sinds kort een Gezonde Schoolkantine. De onderscheiding van het nationale Voedingscentrum is de kroon op het werk van docenten én leerlingen.

Een gezonde uitstraling en een gezonder aanbod staan centraal in een gezonde schoolkantine. “Een gezonde lunch is voor iedereen belangrijk”, vertelt Sandra Bexkens. Ze is verantwoordelijk voor de interne stages en dus ook voor die van de kantine. “We zagen dat het voor veel leerlingen helemaal niet vanzelfsprekend was om genoeg gezonde voeding te eten in de pauze. Met onze aanpak willen we ze laten zien dat iets lekkers helemaal niet ongezond hoeft te zijn. En het werkt: aan het eind van de dag hebben we nooit veel eten over.”

Leerlingen spelen een belangrijke rol
De schoolkantine van de Praktijkschool Helmond heeft meer functies dan alleen het voeden van hongerige scholieren. Sandra: “Zonder onze leerlingen kunnen we de Smikkel Store niet draaien. Ze helpen mee met de verkoop, met voorraadbeheer, met het schoonmaken… Voor hen een veilige en plezierige vorm om werkervaring op te doen, maar belangrijker vind ik dat het bijdraagt aan meer zelfvertrouwen en sterkere sociale vaardigheden. Je ziet de leerlingen groeien; voor mij is dit het leukste werk dat ik ooit heb gedaan.” Dilara (16), Abdullahi (16) en Patryk (17) zijn ondertussen volop aan het werk. Dilara: “Ik begin elke dag mijn eerste les hier, in de kantine. Ik kan me geen leuker begin van de dag indenken!”

Assortiment en keuzes
Naast Sandra droegen ook haar collega’s Arjen Snoeijen, Marco Corstiaans en Marscha Brouwers bij aan het behalen van het succes. Marco en Marscha zijn docenten Consumptieve Technieken. Marscha: “We hebben ons eigen restaurant, waar mensen uit omliggende wijken komen eten en waar onze leerlingen serveren en helpen in de keuken. Maar de schoolkantine is net zo’n mooie plek om iets te leren over gezond en lekker eten en drinken. Voor de Gezonde Kantine is niet alleen het assortiment belangrijk. De onderscheiding hangt ook af van keuzes die je maakt. Welk voedsel ligt bijvoorbeeld het meest in het oog? Hoe bieden we gezond eten aan en wat doen we aan bewustwording? We hadden het al jaren goed voor elkaar en wilden nu wel eens zo’n zilveren schaal. De aanvraag werd kennelijk gewaardeerd: we kregen goud!” Sandra knikt en wijst naar een leeg plekje aan de muur, naast de toonbank. “Daar komt ie te hangen. We zijn er trots op!”

De mentorlessen van onze brugklassen hebben sowieso al een uniek karakter vanwege de inspirerende omgeving waarbinnen ze plaatsvinden, in het stadion van Helmond Sport. Bij het samenwerkingsconcept Samen Leren met Helmond Sport lopen deze weken echter wel héle bijzondere sprekers rond. Het gaat om vluchtelingen uit de regio, die hun verhaal delen met onze leerlingen. Ze luisteren ademloos. Hieronder zijn verhaal.

Op 31 mei was het de beurt aan de 20-jarige Ibraheem Alkarkki uit Irak. Hij had vooraf last van wat gezonde spanning, en dat is ook niet gek: twee jaar geleden sprak hij nog geen woord Nederlands en nu kwamen bijna twintig eersteklassers naar zijn verhaal luisteren. Hij deed het fantastisch en kende een dankbaar publiek: de leerlingen zullen niet vaak zo onder de indruk zijn geweest. Naast dat ze goed luisterden, werden er hele goede vragen gesteld. Het gesprek werd geleid door Helmy van Dooren, trainer bij WerkVloerTaal. Deze Helmondse organisatie ondersteunt anderstaligen bij de inburgering, bij het leren van onze taal en bij de zoektocht naar werk.

Maandenlange reis naar Nederland
Ibraheem vluchtte op zijn 17e uit zijn vaderland, Irak. “Mijn broer ging eerst, daarna volgden mijn zussen en ik, pas later mijn ouders. Die heb ik in totaal twee jaar niet gezien. We wonen nu met z’n allen in Stiphout en hebben het goed samen, maar de afgelopen jaren was dat wel anders. Al mijn hele leven is er oorlog om me heen geweest. Lijken op straat vinden, werd voor mij bijna normaal. Mijn moeder was burgemeester in een stad in de provincie Diyala, vlakbij Baghdad. Mijn vader was ingenieur. Doordat we goed konden sparen, horen we nu in Nederland niet bij de armste groep vluchtelingen.”

Steeds duidelijker werd het voor de familie van Ibraheem, dat het niet veilig meer was daar. “Mijn broer is twee weken gegijzeld, hem vonden we meer dood dan levend terug. Zelf ben ik ook meegenomen, maar na twee dagen kon ik hard wegrennen. We wilden het land uit, en dat betekent een bootreis naar Turkije. Twee keer gingen we ’s nachts, en twee keer ging het fout. Pas bij de derde keer kwamen we aan in Turkije. In dat land heb ik overigens pas leren zwemmen.”

“Vanuit Turkije zijn we gaan lopen”, vervolgt de jonge spreker. Het is knap hoe hij onze taal al spreekt. “Maandenlang liepen we, natuurlijk zonder navigatie. In Hongarije ben ik nog een paar weken mijn 14-jarige zusje kwijtgeraakt; doodeng. Uiteindelijk kwamen we aan in Nederland, bij asielzoekerscentra in de Randstad. Daar adviseerden ze ons dat het in Helmond fijner was. Ik hoef hier ook niet meer weg. Natuurlijk wil ik het liefst terug naar Irak, maar dat gaat nooit meer voor onze familie. We zijn hier veilig. Dat vind ik ook het fijnst aan dit land. Er is veiligheid, respect, een goede toekomst.”

Dromen
Tot zijn twaalfde ging Ibraheem in Irak naar school, daarna begon zijn werk in de autogarage van een familielid. Hij moest hard werken, maar vond het een mooi beroep. In Nederland wil hij dan ook graag de benodigde papieren halen, automonteur worden is zijn droom. “Ik heb ook al vier maanden stage gelopen op basisschool De Lindt, als conciërge. Een hele leuke tijd en ook erg goed om de taal te leren. Maar uiteindelijk wil ik met auto’s werken.”

Vragen van leerlingen
De Helmondse jongeren zaten vol vragen. Die varieerden en waren behoorlijk goed. Wat zijn bijvoorbeeld grote verschillen tussen Nederland en Irak? “Hier is het na acht uur stil op straat”, lacht Ibraheem. “Waar ik vandaan kom, is het tot na middernacht levendig op straat. Er is altijd veel gezelligheid.” In Stiphout verveelt hij zich ook niet bepaald. Hij voetbalt in de A2 van Stiphout Vooruit en kan inmiddels ook skeeleren en schaatsen. “Vind je voetbal zo leuk?”, was een volgende vraag. Dat blijkt zo te zijn; de veldjes die de leerlingen kennen, zijn ook bij hem goed bekend. De volgende vraag. “Ga je ook wel eens naar winkels in de stad?” Hier blijken de verschillen beperkt. Ibraheem lacht. “Ja, ik kom graag in de stad.”

Andere bezoekers deze weken
Ibraheem is niet de enige nieuwe Nederlander die deze weken zijn verhaal doet in het lokaaltje bij Helmond Sport. Alle brugklassen van het Vakcollege Helmond en de Praktijkschool Helmond horen weer een ander verhaal, allemaal levensverhalen die totaal anders zijn dan wat ze doorgaans horen als ze iemand leren kennen. Het maakt dit project heel bijzonder. Dat de jongeren ademloos luisterden zegt genoeg. Na afloop was er een groot applaus en gaven enkele leerlingen Ibraheem een hand. Ze waren onder de indruk. En de spreker haalde opgelucht adem. Het spreken ging hem goed af.

Zeven leerlingen van Praktijkschool Helmond zijn op maandag 7 mei naar Nicaragua geweest. Ze zijn er niet echt heen gevlogen, maar dichterbij dan in het Wereldpaviljoen in Steyl kun je echt niet in het Latijns-Amerikaanse land komen. De leerlingen hebben genoten en kregen een dik compliment van de gastheer. Een verslag en verschillende foto’s hieronder.

Alle scholen van OMO Scholengroep Helmond investeren in internationalisering: het is belangrijk dat middelbare scholieren ervaren dat de wereld groter is dan hun eigen omgeving en dat onze luxe in andere landen helemaal niet zo vanzelfsprekend is. Op onze school betekent het dit jaar een groot project dat in het teken van Nicaragua staat. Leerlingen ontdekken hoe mensen er leven en zamelen geld in voor een goed doel.

Door de douane naar binnen
Zeven ambassadeurs van het land mochten deze maandag met hun begeleiders naar het dorpje Steyl, bij Venlo. Daar is drie jaar geleden het Wereldpaviljoen ontstaan op initiatief van René Poels: een plek waar bezoekers in een echte Fokker 50 stappen, om vervolgens binnen zes minuten terecht te komen in een compleet andere wereld. Stap je daar zomaar naar binnen? Nee, je moet eerst door een douane. En dat je dan soms even je koffer moet laten doorlichten, daar kwamen onze leerlingen ook achter. Dominik schrok zich een hoedje toen de alarmbellen afgingen; gelukkig kon iedereen snel zonder kleerscheuren het land in en keek de Spaanssprekende douanier ze lachend na.

Veel enthousiasme
De leerlingen wandelden het stadje San Pedro binnen en waanden zich al gauw een inwoner van een stad in Midden-Amerika. Ze kregen van vrijwilligers verhalen te horen over het leven in Nicaragua, bij onder meer een dorpsplein, de markt, een kerk, het gemeentehuis, de bank, een school, een dorpswinkel en een cacaofabriek. Er werd ademloos geluisterd naar de praktijkervaringen van mannen als Leo Amendt, die overal in de wereld in sloppenwijken heeft gewerkt. Erna hebben ze zich vol enthousiasme gestort op verschillende activiteiten: er werden armbandjes gemaakt, namen gebrand in echt leer en voertuigen gemaakt van hout en gerecyclede producten.

Ambassadeurs
Projectbegeleider Jeannette Hendriks van Stichting Helmond San Marcos keek tevreden toe. “We willen de jongeren niet alleen maar leren over het land, maar ze het vooral laten ervaren. Dat kan nergens beter dan hier.” Atike won een echte pet uit Nicaragua met haar goede vragen, Jelske en Dominik hieven hun glaasje cola omhoog en brachten een toost uit op Nicaragua. “Hierom ben ik ambassadeur geworden”, vertelde Dilara. “Ik vind het heel interessant om te leren over andere culturen. Hoe het met de mensen gaat aan de andere kant van de wereld.” Nasir: “Bij ons is alles makkelijk en vanzelfsprekend, nu leren we dat anderen het met minder moeten doen.”

Leuk en leerzaam
Bij een prachtige muurschildering zoals je ze in Nicaragua zo veel ziet, liet René Poels zijn gasten weer uit na drie hele leerzame en leuke uren. De leerlingen kregen een compliment: het enthousiasme werd erg gewaardeerd door René. “We hebben veel geleerd over het land”, zei Jelske. “En ik weet nu ook dat een hoed mij best goed staat.” De deur van het vliegtuig stond alweer open en na een vlucht van vijf minuten gingen de leerlingen tevreden terug de bus in. Op naar Helmond.

Wat een heerlijke zonnige sportweek hebben we gehad! Onze leerlingen waren onder meer welkom bij de Helmondse Atletiekclub en bij handboogvereniging Haagse Rozenknop (dankjewel!); zelf hadden we een pannakooi en gymzaal vol attributen. We hebben genoten!

Leerlingen van de Praktijkschool Helmond lopen tijdens de laatste jaren van hun schooltijd meerdere stages. Er zijn drie stageperiodes per jaar en het liefst maken de scholieren kennis met zoveel mogelijk verschillende omgevingen. “Het is goed als ze verschillende richtingen ontdekken”, vertelt Paul Verhees. Hij is, net als collega Sinem Evren, stagecoördinator op de Praktijkschool. “Van bouw tot horeca, van productie tot detailhandel. We hebben door de jaren heen een netwerk opgebouwd van zo’n 200 bedrijven. Allemaal ondernemers die onze leerlingen kansen willen bieden om te proeven van de arbeidsmarkt. Samen hebben we hetzelfde doel: plaatsing binnen een regulier bedrijf.” Op vrijdag 19 januari reden we een ochtend mee met Paul, een tocht langs vijf stageplekken. Paul: “Ze vragen mij wel eens wat mij voldoening geeft in mijn werk. Kijk eens om je heen, al die leerlingen die zo goed passen binnen de verschillende bedrijven. Daar doen we het voor.” Een verslag.

SHERART
Bij SHERART worden metalen voorzien van een zinklaag, om ze te beschermen tegen corrosie. Al een jaar of twintig kunnen leerlingen van de Praktijkschool hier terecht. Voor stage, maar vaak ook voor een volwaardig arbeidscontract. “De meest recente is Harley”, weet Paul. “Die werkt er nu zo’n anderhalf jaar. Maar Bas werkt er nu al bijna twintig jaar. Op dit moment hebben we er geen stagiaires, maar ik weet dat ik Jörg maar hoef te bellen.” Jörg, dat is Jörg Savelsberg, de enthousiaste directeur van SHERART. “Onze werkzaamheden lenen zich uitstekend voor de mensen van de Praktijkschool. We bieden werk dat ze snel zelfstandig kunnen doen, maar we bieden ook structuur en veel plezier. Het gaat echt hartstikke goed, ik heb een heel gemotiveerde groep medewerkers van wie een aanzienlijk deel een achtergrond heeft op de Praktijkschool. Deze mensen verdienen een kans. En dan zie ik iemand met een big smile rondrijden op de heftruck… Daar word ik heel blij van.” “Jörg onderschat zijn waarde”, reageert Paul. “Hij is niet alleen een stagebegeleider. Hij geeft veel meer mee aan onze jongens. Hoe kom je afspraken na? Hoe ga je met geld om? Dit soort ondernemers is goud waard.”

BS&I Manufacturing
Het is lekker rustig bij het nog jonge bedrijf BS&I Manufacturing. Stilte voor de storm, weet de ambitieuze ondernemer René Vetjens. “Er komt zo nog een aantal jongens binnen. We staan sowieso nog in de beginfase van ons bedrijf; ik hoop dat we snel uit ons jasje groeien.” Aan een lange tafel werkt Daimion, 17 jaar. Drie dagen in de week gaat hij naar de Praktijkschool, op donderdag en vrijdag werkt hij aan de assemblage van mechatronische apparaten voor de toeleveringsindustrie. Het is pas zijn tweede werkdag. “Ik vind het heel leuk werk. Natuurlijk is het even wennen, maar dit werk doe ik graag. Solderen, monteren, lekker met techniek bezig zijn.” René kijkt tevreden toe. “Ik ben heel tevreden. Geef mij maar meer van dit soort leerlingen, hij doet het werk op zijn sloffen. Eén keer uitleggen en hij heeft het al in de vingers. Ik ben echt aangenaam verrast.”

Watersport Paradise
Sinds 1983 onderneemt Nico Kolvenbach aan de Engelseweg; hij verkoopt er onder meer indrukwekkende boten en jetski’s. We vissen een beetje achter het net: Ayoub (17) van de Praktijkschool is een dag mee naar de botenbeurs in Düsseldorf. “Kansen geven vind ik heel belangrijk”, vertelt Nico achter zijn koffiebar. “We pakken daar echt onze verantwoordelijkheid, sommigen hebben een duwtje echt nodig. Maar we zijn wel een echt bedrijf, we spreken ze er ook op aan als er iets niet goed gaat. Als erkend leerbedrijf proberen we ze te vormen, ze iets bij te brengen. Dat begint al als ze binnenkomen. Hoe ga je gekleed? Hoe ga je met klanten en collega’s om? Er is hier van alles voor ze te doen, van schoonmaakwerk tot het rondleiden van klanten. Die komen uit heel Europa, dus voor die jonge mensen is dat een hele ervaring. En zo bereiden we ze samen voor op de maatschappij.”

Autototaalverzorging R. Kraus
Heel bijzonder is het volgende bezoek, aan het bloeiende bedrijf van Ronaldo Kraus. Autototaalverzorging R. Kraus bestaat nu anderhalf jaar. Bijzonder? Ja, want Ronaldo (22) was nog niet zo lang geleden zelf leerling op de Praktijkschool. “Ik was niet echt de beste op school”, lacht hij. “Maar ondernemend ben ik altijd wel geweest. Ik begon een metaalbedrijf met mijn broer, maar mijn hart lag toch bij het werk dat ik nu doe. Mijn vader twijfelde, maar ik wist zeker dat ik het tot een succes kon maken. En het lukte, we hebben het erg druk. We hebben jongens nodig zoals die van de Praktijkschool. Mijn doel? Een mooi team bouwen, mooie contracten aanbieden aan jong talent. Die garantie op een vaste baan kan ik ze echt geven.” Muziek in de oren voor Emre (16) en Dusiu (16) van de Praktijkschool. Emre is niet aanwezig, Dusiu gaat op de foto met zijn jonge stagebegeleider. “Het is erg leuk werk”, zegt de stagiaire. “Al snel konden we zelfstandig aan de slag. We reinigen wagens, maar ze kunnen hier ook polijsten, krasjes wegwerken, dat soort werk. Dat komt allemaal nog wel.” Ronaldo: “Beetje bij beetje worden ze volleerde krachten. Ze zijn hier een aantal dagen in de week en dat bouwen we op naar een volledige werkwerk. Voor je het weet zijn ze echt in dienst en kan ik met een gerust hart een dag op pad, terwijl zij hier het fort bewaken.”

Peter Ooms Kartonnage en Soap World
We sluiten de rit af met een bezoek aan twee kleine bedrijven in hetzelfde pand. Bij Peter Ooms Kartonnage en Soap World worden vooral producten ingepakt. “Vouwwerk, breekwerk, plakwerk, we doen het allemaal”, zegt Peter Ooms. Naast hem zit Lotte (20), oud-leerling van de Praktijkschool. “Ze kwam bij ons werken en heeft langzaam ons hart gestolen. Ik heb zelf twee zonen op de Praktijkschool gehad, dus ik ken deze doelgroep. Ze lopen tegen muren aan. Werk vinden is lastig, men stelt steeds hogere eisen aan personeel, er is minder geduld. Terwijl ze zoveel kunnen! Lotte doet het goed. Wij begeleiden, bieden duidelijkheid, zeggen waar het op staat. Voor mensen als Lotte is hier altijd plaats.” In de ruimte ernaast zijn Babette (17) en Edona (17) aan het werk. Ze maken strikjes om zeepjes en die gaan vervolgens in dozen. Bij hen zitten ook oud-leerlingen Mandy (19) en Joella (17), die vanuit hun stage zo aan de slag konden bij Soap World. Hard werken en tegelijkertijd ook een gezellige dag hebben met elkaar, dat is deze dames wel toevertrouwd. Structuur en werk dat hen goed ligt: ook binnen deze muren wordt waardevol werk gedaan.